२१.१०.२००२
काल संध्याकाळी स्टेशनवर आण्णांना भेटून आलो. ते भडूचला निघालेत लेकाकडे... स्टेशनवर गेलं की तिथल्या माहोलमधे आतपर्यंत काहीतरी हलतं. तात्पुरतं, तरी जिवंत वाटतं सगळं. कुठल्याही परिस्थितीत जगलंच पाहिजे असं वाटतं. काहीही प्रश्न असले तरी जगलं तरच त्याला उत्तरं मिळण्याची शक्यता. प्रश्न असतात तेव्हा उत्तरं कुठेतरी असतातच..! एक दिशाभूल करणारं विधान?
आज वर्गात राईल या तत्त्वज्ञाच्या संकल्पना शिकवताना ‘पद्धतशीर
दिशाभूल करणारी विधानं’ हा विषय होता. (त्यावेळी मी तत्त्वज्ञान विषयात एम. ए. करत
होते.) त्याचा अर्थ आतून उमगल्यासारखं वाटलं.. ‘विचारविश्व – घटनाविश्व’ ही
मांडणीही उलगडली. ‘सृष्टी त्रिगुणात्मक आहे.. स्थितप्रज्ञ.. निष्काम कर्मयोग..’ या
संकल्पना विचारविश्वाचा भाग आहेत. आपण हे सगळं किती खरं मानून चालतो..! हेच ते दिशाभूल
करणं..! वेगळ्या विश्लेषाणामुळे ही दिशाभूल लक्षात येत असेल तर ते एका अर्थी जाग
आणणारं आहे. दुसर्‍या अर्थी सगळे आधार काढून घेणारं..!!
......
१०.११.२००२
‘Reality’
बद्दलच्या या नव्या आकलनामुळे मी आधारासाठी धरलेली खुंटी सुटल्यासारखं झालं होतं.
अचानक जाणवलं की ‘Reality’च्या
असंख्य शक्यता आहेत. आणि मी मानली ती त्यापैकी एक असू शकते. असंख्यांपैकी मी एक दर्शनबिंदू..!
....
३१.१२.२००२
दोन हजार दोन साल संपतंय. डायरी लिहायला घेतलीय. वर्षाच्या
सुरुवातीला आखलेले बेत बरेचसे डायरीतच राहिले. एकूण वर्ष डल गेलं असा फील आहे.
सर्व प्रश्नांना उत्तरं मिळाल्याचं समाधान होतं. एम. ए. च्या अभ्यासामुळे ते
गेलं..! पण त्यामुळे क्रिएटिव्ह अस्वस्थता.. त्यातून नवे प्रश्न असं न होता
शून्यावस्थाच आलीय. सगळी घुसळण थांबलीय. प्रश्न उरले नसल्यासारखी, उत्तरं अपुरी
असल्यासारखी, काही मार्ग नसल्यासारखी एक मख्ख अवस्था आलीय.. अभ्यासामुळे घुसळण
पूर्ण होऊन बाहेर पडल्यावर काय होतंय पाहू. मूड जाणं.. असणं अनुभवतेय. स्वस्थता
आहेही आणि नाहीही...
***
No comments:
Post a Comment