माझ्या डायरीतून- १५

१७.७.२००३

Problems of Philosophy हे रसेलचं पुस्तक वाचतेय. काही काही आकलनाच्या जागा दीर्घ श्वास घ्यावा इतपत वर उचलतायत. पुन्हा जैसे थे..

सध्या सकाळी योगासनाच्या क्लासला जातेय. तिथं आसनं करताना अवयव ठराविक दिशेने, ठराविक पद्धतीने ताणायचे असतात हे समजले... रसेलचं पुस्तक वाचताना बुद्धीला तसा ताण पडतो आहे. बुद्धीला पद्मासान किंवा शीर्षासन जमायला लागलं की तिच्या आकलन कक्षेत थोडं काही येऊ शकेल..

हे पुस्तक वाचताना मला काय, किती समजतंय त्याबरोबरच जी कसरत होते आहे त्यामुळे बुद्धी तंदुरुस्त होईल. असंही मनात आलं की बुद्धीला कळणार्‍या या गोष्टींमुळे माझ्या जगण्यात काय, कसा फरक पडेल? मनात निर्माण होणार्‍या भावनांचं काय? योग्य आकलनामुळे त्यांचं व्यवस्थापन शक्य आहे काय?

.....

२१.७.२००३

आज टेकडीवर फिरायला गेलो होतो. दोन तीन महिन्यांपूर्वी याच टेकडीवर गेलो होतो तेव्हा सर्व परिसर उन्हानं कोळपून गेला होता. वाळलेल्या काड्यांसारख्या फांद्या तोलत ओकीबोकी झाडं सर्वभर पसरलेली.. आणि जमिनीवरचं गवत जाळल्यासारखं झालेलं... इतकं वैराण होतं दृश्य की इथं परत कधी हिरवं काही उगवेल यावर विश्वासच बसला नसता. पण आज बघितलं तर सगळं हिरवंगार..! राहून राहून समाधान कौतुक आश्चर्य वाटत राहिलं. वाटलं, कोणतीच अवस्था Hopeless असत नाही. असणार नाही. There is always a way leading to Hope..!

१३.८.२००३

दुःख, निराशा, कंटाळा, उदासीनता, नाउमेद... इत्यादीमुळे मनाचं भांडं जितकं खरवडून निघेल, जितकं खोल, रुंद होईल तितकं नंतर या सगळ्याच्या टोकाशी असलेल्यांची पाळी येईल तेव्हा ते घ्यायला मनाचा पैस वाढलेला असेल. गेले कित्येक दिवस हे पोखरणं चालू आहे...

‘मिळून सार्‍याजणी’मधे गौरी देशपांडे यांचं पत्र वाचलं. पत्रातून व्यक्त होणारी निराशा पाहून आश्चर्य वाटलं. त्याच्या शेजारी माझा कंटाळा/निराशा ठेवून पाहिली. आणि कितीजणांचे कितीतरी कंटाळे आठवले.. कंटाळा ही चीज आहे तरी कशी? ती भावस्वरूप आहे की उमेदीचा अभाव असं आहे तिचं स्वरूप?

***

आसावरी काकडे