माझ्या डायरीतून... ३

ये कैसा एहसास है

जिसका कोई चेहरा याद नहीं..!

६७- “मी सगळ्यांना भासवले की मी तुला जाणले आहे. मग माझ्या प्रत्येक कामात त्यांना तुझी चित्रं दिसली. त्यांनी मला विचारलं कोण आहे हा? मला कळलं नाही काय उत्तर द्यावं. मग ‘मी’ म्हणाला, ‘खरंच मला मी नाही सांगू शकत’ मला दोष देत ते रागावून निघून गेले. आणि तू तिथे हसत बसलास.

मी लिहिलेल्या तुझ्या कथा मी चिरंतन गाण्यात गुंफल्या. माझ्या हृदयातून गुपित बाहेर पडलं. त्यांनी मला विचारलं, यातून तुला काय म्हणायचंय? मला काय उत्तर द्यावं कळेना. मी म्हणालो, कोणजाणे याचा अर्थ काय होतो.. ते हसले आणि रागानं तिथून निघून गेले आणि तू तिथे हसत बसलास...”

टीप- हे लिहिलेलं माझं नाही. कशातून लिहून घेतलेलंही वाटत नाही. कशाचा तरी अनुवाद असावा. पण खाली, सुरुवातीला काही उल्लेख नाही. तारीखही नाही. वर शीर्षकाच्या जागी लिहिलेल्या ओळीही अशाच हिंदी कविता सुचण्याच्या ओघात आलेल्या. पुढं काही सुचलं नाही. तशाच लटकत राहिल्या कोर्‍या पानावर. आज त्या या अनाम लेखनाच्या शीर्षक झाल्या..!

आसावरी काकडे

९.१.२०२२