आपल्या त्वचेबाहेर आपली उडी जाऊच शकत नाही..!

१७ ११ १९९७

रोजचा दिवस नवंच रूप घेऊन समोर येतोय..

कौतुकाच्या अभिप्राय-पत्रांना उत्तरं द्यायचा उत्साह ओसरलाय. सगळं खरंतर मनासारखं होऊनही मधुन मधून इतका प्राणांतिक कंटाळा कसा येतो? की ती उत्साहाची दुसरी बाजू आहे? बॉल उसळून वर येण्यासाठी जमिनीवर आपटावा लागतो. ही उदासी.. कंटाळा म्हणजे असं आपटून घेणं आहे?

***

२१ ११ १९९७

Creative silence असं कुठं वाचल्याचं आठवत नाहीए. पण ही संकल्पना मनात घोळतेय. काहीच न करता प्रगाढ मौनात स्थित झालेली एखादी व्यक्ती अखंड.. एकसंध अशा शांततेच्या प्रदेशात पोचते. ती शांतता स्वयंभूपणे निर्मितीक्षम असेल.. असं काहीतरी. किंवा अशा मौनाच्या जरा अलिकडे मनात उमटणार्‍या प्रार्थना, विचार एखाद्या यानासारख्या प्रभावीपणे अवकाशात भ्रमण करून कुणा मनात प्रेरणा उत्पन्न करू शकतील. त्या प्रेरणेतून कृती घडू शकेल. कधी कधी आपल्याला अचानक काही सुचतं ते अशा अदृश्य प्रक्षेपणामुळेच.. Creative silence म्हणजे असं काहीतरी असेल..!

***

२३ ११ १९९७

व्यक्त होण्याची गरज इतकी अनावर का होत असेल?... ज्याला प्रथम अशी इच्छा झाली आणि मग सृष्टी निर्माण झाली असं म्हणतात त्या ‘ब्रह्मा’चेच आपण अंश असतो म्हणून..!

*

धुक्यात झाकून गेलेली वाट दिसत नसली तरी आपण चालत राहतो तसा विश्वास ठेवावा जगताना.

*

२४ ११ १९९

नवीन काही नाही. तेच भोवरे. त्याच गटांगळ्या. तीच भीती... दुःख क्लेश घुसमट.. सगळं तेच नव्या पानावरही..!

नेमाडे यांचं ‘टीका स्वयंवर’ वाचतेय अधुन मधून. जवळ जवळ सगळ्यांना तुच्छा लेखणार्‍या चित्र्यांचीही पार उलटी सुलटी केलीय एका लेखात. (अ‍ॅन अँथॉलॉजी ऑफ मराठी पोएट्री- संपादक दिलीप चित्रे) ते वाचून एक गंमतीशीर रिलॅक्सेशन मिळालं. मानदंड मानावा असं कुणी नाहीच तर..! आता कुठल्या आदर्शाचा ताण घ्यायला नको! ‘ऐकावे जनाचे करावे मनाचे’.. आत्मनिष्ठा / जाणीवनिष्ठा हा एकमेव निकष ठेवावा लेखनात. मग ते कोणत्याही दर्जाचे निपजले तरी ‘प्रामाणिक’ हा एक गुण तरी त्यात नक्कीच असतो. उड्या मारत राहायचं. शेवटी लक्षात असू द्यायचं की आपल्या त्वचेबाहेर आपली उडी जाऊच शकत नाही..!

***

२५ ११ १९९७

काल बरं नसण्याचा एक अर्थ सापडला. आपला ego, अहं आपलं अस्तित्व सिद्ध करण्याच्या मागे असतो. स्वतःत काही वाढवून किंवा स्वतःतलं काही कमी करून.! स्वतःत काही वाढवता आलं नाही की काहीतरी कमी करायचं! ते म्हणजे आजारपण...

***