इच्छांची ही आवर्तनं म्हणजे जगणं..!

      २९.१.१९९८

आपण जागे होतो, डोळे उघडतो त्या आधीच जागे झालेले असतो. पूर्ण जागे होण्याच्या आधीच्या स्टेशनात येऊन हेलपाटत असतो स्वतःत... हे जाणवणं, आपले अनुभव, विचार.. हे भाषेत असतं की भाषानिरपेक्ष असतं? भाषा-विज्ञानातला हा एक वाद किंवा अनुत्तरित प्रश्न या जागं होण्याच्या अवस्थांशी जोडता येईल...

आधी ते नुसतंच निराकारपणे जाणवतं. खरंतर जाणवतं त्याच्याही आधी ते आसपास दरवळत असणार. जाणवलेलं स्पष्ट होणं म्हणजे प्रातिभज्ञान आणि ते व्यक्त होणं म्हणजे कृती किंवा कलाकृती..!

***

३१.१.१९९८

एखादी गोष्ट व्हावी ही तीव्र इच्छाच वाट मिळेल तिथून पाझरणार्‍या पाण्यासारखी आपल्या कृतीतून पाझरत राहाते आणि मग तीच आपल्याकडून करवून घेते हवं ते. ती इच्छा किती जिव्हारी लागलेली आहे त्यावर सगळं आहे. याचंच वर्णन ‘जेथे जातो तेथे तू माझा सांगाती..’ सारख्या श्रद्धेत करता येईल. अनुभवातून विश्वास वाढतो आणि मग कायमसाठी श्रद्धा बनून जातो.

ती इच्छा रक्तात भिनली की आपल्या अपरोक्ष, आपल्या निरपेक्ष सळसळत राहाते आत. आपल्याला वाकवते, वळवते, दमवते, धाववते, तृप्त करते हातचा ठेवून..! मग तो अतृप्तीचा कण सलत राहातो. ती पोसते त्यावर पुन्हा. पुन्हा दरवळू लागते आत... इच्छांची ही आवर्तनं म्हणजे जगणं..!

आधी पूर्ण विवेकानिशी ‘इच्छे’ची निवड करायची आणि मग विवेक बाजूला ठेवून स्वतःला इच्छेच्या आधीन करायचं.. ‘चालविसी हाती धरोनिया...’ असा अनुभव तेव्हा येईल.

***